Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/162

Nie mogę zapomnieć, żem już nie ptak na swobodzie, wśród łąk i gajów, gdzie ludzi nie było.
 — Alboż taki kąt jest na świecie?
 — W takim się chowałam.
 — I nie lubi pani ludzi?
 — Teraz już do nich nawykłam.
 — A jednak dla człowieka opuściła pani tę swobodę.
 Poczerwieniała, ale spojrzała mu śmiało w oczy.
 — Bo człowiek goni szczęście, a człowieka ściga niedola i zawsze go dopędzi. Wtedy zaczyna się drugi okres życia — borykania z jędzą niedolą.
 — A potem trzeci — przerwał jej, — zdeptanie, zduszenie przez jędzę i powolne konanie.
 — Pewnie, słabym tak bywa, a silny jędzę zdławi, pod nogi ciśnie, potem się wyprostuje, odetchnie po znoju i jasnemi oczami za siebie i przed siebie popatrzy.
 — Ale szczęścia już nie dogoni — tego pierwszego, najlepszego!
 Znowu krew zabarwiła jej skronie, sekundę milczała, a wreszcie rzekła:
 — A może wstydzić się będzie, że gonił, takie mu się wyda marne!
 Złożyła robotę i dodała wesoło:
 — Skutecznie ubawiłam profesora. Mogę iść na górę!
 — Pani oznajmi babce, że na obiedzie nie będę. Mam zajęcie na mieście i wrócę późno!
 W parę godzin potem hrabia wyszedł na ulicę pieszo — ubrany w stare palto i filcowy kapelusz, skręcił na