Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/163

Wilczą, potem na Mokotowską i szedł wolno, z rękami w kieszeniach, oglądając nędzne sklepy i szyldy. Wreszcie w jakąś bramę wszedł i spytał stróża:
 — Czy żyje jeszcze stary Paschalis?
 — Jeszcze i mnie i pana pochowa.
 — Zawsze na tym gołębniku mieszka?
 — A gdzieżby?
 Stróż dostał rubla, więc czapkę zdjął.
 — Ja jaśnie panu natychmiast lampą poświecę na tych schodach! — zawołał uprzejmie.
 — Nie trzeba. Znam je dobrze.
 — A ja trzy lata służę i jaśnie pana pierwszy raz widzę.
 — Bom tu bywał przed pięciu laty!
 Rzeczywiście był jak u siebie. Minął ciasne podwórko i piąć się począł na piętro oficyny. Znalazł w ciemnościach drzwi i zapukał.
 Po chwili ktoś w pantoflach podszedł do drzwi i otworzył.
 Człowiek stary w kamizelce i bez surduta, w aksamitnej czapeczce na łysej głowie.
 Przymrużył oczy, ale, widząc obcego, spytał:
 — Czem mogę służyć?
 — Musiałem się bardzo zestarzeć, kiedy mnie nawet Paschalis nie poznaje.
 — Oho, głos znam, ten nie starzeje. A tom się prędzej nieboszczyka prefekta spodziewał, jak pana hrabiego.