Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/164

 Usunął się, hrabia wszedł do stancyjki, obejrzał się i rzekł, siadając na stołku u okna:
 — Za to u was nic się nie zmieniło. Dobrze wam się powodzi?
 — Dobrze, bo spokojnie.
 — A Feliks gdzie?
 — Feliks w ziemi.
 — Umarł? Szkoda.
 — Pewnie. Podałbym na sąd stratę jedynaka, ale gdzie? Śmierć się pozwu nie boi. Głupi Feliks — za ciasno mu tu było, pojechał zagranicę i tam umarł. A jak on już rzeźbił. Ot, niech pan zobaczy jego robotę!
 Podszedł stary do komody pod ścianą i otworzył, dobył krzyż drewniany z rzeźbioną figurą Chrystusa i pokazał ją hrabiemu.
 Ten chwilę się przypatrywał, wreszcie rzekł:
 — Ślicznie! A wy już nie pracujecie, Paschalis?
 — Nie. Po śmierci chłopca odrzuciło mnie od roboty. Ksiądz prefekt też umarł, zapisał mi pięć tysięcy rubli, daj mu Boże niebo. Więc człowiek o starość spokojny, szpitala się nie lęka, poco się mordować.
 — A przecie warsztat macie?
 — Tak, czasem z przyzwyczajenia, dla rozrywki się coś dłubie, czasem kto ze stolarzy poprosi o jaki figiel rzeźbiony, czasem jaki chłopak nudzi, żeby mu sztukę pokazać. Bo starego Paschalisa jeszcze pamiętają w cechu. A ma pan hrabia jeszcze te łóżka i te stoły?