Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/169

 — To dlatego hrabina poczuła sośninę! — rozśmiała się.
 — Bardzo rad jestem z kuracji i wdzięczny pani za radę.
 — Niechby panu było dobrze i wesoło, z serca byłabym rada — rzekła życzliwie.
 Spojrzeli na siebie przez sekundę.
 — A ja byłbym rad, żeby pani zawsze u nas była — rzekł. — Jest pani uosobieniem czystej, zdrowej siły!
 Zarumieniła się i dalej zrywała kwiaty.
 W tej chwili ogrodnik ukazał się w alei, za nim szedł chłopak w szkolnej bluzie.
 — Co się stało, Staszku?! — zawołała Stankarowa przerażona.
 — Ciocia przysłała po panią. Pan Stankar przyjechał i czeka na panią.
 Kwiaty wypadły z rąk kobiety, zbladła, pociemniało jej w oczach.
 Hrabia słyszał każde słowo, zbliżył się.
 — Pani tam zaraz pójdzie? — spytał.
 — Zaraz! Muszę! — szepnęła.
 — W każdym razie proszę wstąpić do mojej babki i ochłonąć. Je vous suis!
 Oprzytomniała, odprawiła chłopaka i poszła na górę.
 Hrabina już wiedziała od lokaja o poselstwie i mocno była strapiona.
 — Voila, już cię stracę! — zawołała żałośnie.
 Stankarowa pochyliła się do jej ręki.