Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/170

 — Może nie! — szepnęła. — Może na parę dni tylko przyjechał. Rozmówię się z nim i wrócę!
 Staruszka potrząsnęła głową.
 — Próżno mnie łudzisz! Przyjechał, żeby cię zabrać.
 Kobieta zerwała się, oczy jej zabłysły.
 — Mnie on zabrać? O nie! Żadna siła ni prawo mnie do tego nie zmusi!
 — Nie bluźnij, ma chère. Musisz iść za nim, przysięgłaś. Ja wiem, że już ciebie więcej nie zobaczę. Szczerze cię polubiłam. Szkoda mi ciebie bardzo. Poczekaj, masz u mnie trochę grosza.
 — To potem, pani hrabino, potem — broniła się, — ja przecie wrócę!
 — Nie wierzę w to, ale przyjdź, powiedz o twych dalszych losach. Koniecznie jutro przyjdź.
 Hrabia wszedł w tej chwili.
 — A w każdym razie niech pani na nas rachuje! — dodał.
 — Dziękuję. Przyjdę jutro!
 Gdy się drzwi za nią zamknęły, staruszka westchnęła.
 — Boję się o nią. Jest ogromnie rozdrażniona. Doprawdy nie wiem, jak się bez niej obejdę.
 Co chwila, co krok, brakło Stankarowej. Nietylko hrabina, ale i profesor, i kapelan uczuli jej nieobecność. Wieczór wydał się bezmiernie długi bez głośnego czytania, gazety hrabiego były nieprzecięte, nikt się nie odzywał — zapanowała znowu w gabinecie dawna ponurość i martwota.