Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/171

 Następnego dnia, gdy hrabia przyszedł na obiad, spojrzał na puste miejsce i spytał:
 — Nie było pani Stankarowej?
 — Nie — odparła posępnie hrabina.
 — Pogodziła się z mężem i ani jej w głowie o mnie starego się dowiedzieć! — rzekł profesor.
 — Niech babcia pośle Józefa po wieści!
 — Poślę jutro! Mam przecie jej pensję.
 Nazajutrz lokaj poszedł z kopertą i listem, ale odniósł napowrót.
 — Pani Stankarowej niema!
 — Jakto niema?
 — Ta pani z czytelni zburczała mnie i powiedziała, że niema. Pytałem o adres, jeśli zmieniła mieszkanie, powiedziała, że nie wie.
 — Poproś pana hrabiego do mnie.
 — Pan hrabia wyszedł.
 — Nie wiesz dokąd?
 — Wychodzi codzień o południu i wraca zaledwie przed wieczorem.
 Zdumiała staruszka i w niepokoju posyłała co godzina na dół.
 Nareszcie zjawił się hrabia.
 — Gdzieżeś był tyle czasu?
 — W bibljotece Krasińskich.
 — Wiesz, że Stankarowej niema. Tam się coś złego stało. Mon cher, zrób to dla mnie i pójdź sam do tej czytelni. Adres znajdziesz na której z książek. A weź