Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/174

 — Gdy pani tylko otrzyma wieść, gdzie jest, proszę nas uwiadomić.
 — Dziękuję panu hrabiemu. Nie omieszkam, szczera katoliczka jestem, ale nie boję się grzechu przed takim mężem ją bronić i ostatni grosz gotowam poświęcić, byle on jej nie znalazł. Hultaj jeden — on mnie, mnie, Zarębiance, śmiał mówić, że ja ją na złą drogę wprowadziłam!
 Znowu ją oburzenie ogarniało, więc hrabia wstał i pożegnał, ale w progu stanął:
 — Może udała się pod opiekę pana Brzezickiego, który tu był zimą — mój nadleśny.
 — O co to — to nie! Pod żadną opiekę się nie uda. Jeśli sama sobie rady nie da — do mnie jednej się zgłosi. Zresztą do nikogo. To harda dusza!
 — Czekamy tedy od pani wieści.
 Hrabina zrazu była oburzona na postępek tak awanturniczy.
 — Tego się po niej nie spodziewałam. To grzeszny opór władzy boskiej i ludzkiej. On ma prawo nad nią. Powinna być uległa — mruczała.
 Nazajutrz jednak ustąpiła nieco z ostrości sądu.
 — Biedna kobieta! Co się z nią dzieje? Tak sama z dzieckiem, gdzie się tuła? Jednakże musiał on być bardzo przykry, kiedy się na coś podobnego zdecydowała. Okropne położenie!
 Trzeciego dnia posłała sama po Zarębiankę, kazała sobie opowiedzieć całą historję i rzekła: