Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/178

pełnie już prawie zaniewidziałam. Bo, powiada, co poczniemy, mamo, jak oślepniesz? I prawda, ona kulawa, ja ślepa, to choć razem do Niemna iść i topić się. Trzymali mnie w szpitalu, trzymali, ledwiem się wyprosiła — trochę widzę!
 W wagonie było już zupełnie prawie ciemno. Szwargoczący żydzi ucichli, kto mógł, wyciągał się na ławce do snu, mniej palono smrodliwego tytoniu, po kątach rozlegało się chrapanie — zapadła noc. Pociąg włóki się wolno, stawał na stacjach długo, a jednak Stankarowej się zdało, że pędzi za prędko, że lada chwila kurs się skończy — a wtedy co uczyni?
 Zdawało się jej, że towarzyszka zasnęła, więc nie broniła się przed łzami. Rozpacz ją ogarniała beznadziejna, łkała z głębi duszy.
 Wtem stara poruszyła się, przechyliła do niej.
 — Bój się pani Boga! Czego tak rozpaczać? Co pani dolega? Jaż z Grodna, to pani pomogę, ale nie godzi się tak desperować. Toć u nas ludzie żyją i robotę znajdują, a pani szlocha, jakby Opatrzności Boskiej nie było na świecie.
 — Nikt mi nie poradzi — wyjąkała.
 — Czemuż to?
 — Bo nie mam paszportu i nigdzie mi spokoju nie dadzą.
 — Pani mężatka?
 — Tak, ale mąż wyjechał, zostawił bez chleba, policja potrzebuje papierów, a ja ich nie mam.