Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/182

 — Mama!
 I rzuciła się jej na szyję.
 Stankarowa zatrzymała się u progu, opłaciła żyda, poczęła znosić manatki.
 Janka zajęła się kotem na podwórzu i wcale się do izby nie śpieszyła.
 Ale, ucałowawszy córkę, Czernikowa przypomniała gościa i rzekła:
 — To, Sabinko, jest pani, która z nami zamieszka, zanim jej mąż paszport przyśle. Nie trzeba rozgadywać, że ktoś obcy jest. Ot, najlepiej powiemy, że krewniaczka w gościnę przyjechała na dni kilka z dzieckiem.
 — Dobrze mamo. To ja pani uprzątnę mały pokoik rogowy, a tymczasem śniadanie podam — odpowiedziała spokojnie kaleka, uśmiechając się do Stankarowej.
 Po chwili podała na stół cztery wielkie kubki kawy z mlekiem i duży bochen czarnego chleba. Obsiadły wokoło stół, a Czernikowa spytała:
 — A gdzież to Gracjan?
 — Pojechał z kasztanką na najem. Już tylko do środy kasztanka nasza.
 — Jakto?
 — Opisał Belmot i ją i krowę za dług. Mają sprzedawać we środę.
 — O, ja nieszczęśliwa! — jęknęła stara.
 — A duży dług? — nieśmiało spytała Stankarowa.