Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/183

 — Oj duży! Sześćdziesiąt rubli — szepnęła Sabinka. — Zebrałam z szycia dwanaście. Nosiłam mu, prosiłam, żeby poczekał. Nie chce.
 Westchnęła i patrzała w okno, z bierną rezygnacją.
 — To już kaput nam będzie! Bez klaczy ani ogrodu obrobić, ani zarobić, a bez krowy nie przeżyjemy! — zdecydowała ponuro Czernikowa.
 — Niech pani ode mnie przyjmie te kilkadziesiąt rubli. Ja mam! — ofiarowała się żywo Stankarowa, wyjmując pieniądze.
 — Sumieniabym nie miała pani ostatni może grosz zabierać na wieczne może nieoddanie! Co robić! Trzeba ginąć!
 — Nie! Nie trzeba ginąć. Trzeba sobie radę dać. Poratowała mnie pani jak matka, dajcież i mnie sposób wywdzięczenia. Tych pieniędzy już nie wezmę! Niech pani służą za mój wikt i schronienie. Będę śmielej jadła wasz chleb.
 — Nie godzi się. Pani biedna także.
 — To co? Właśnie dlatego nie dbam o grosz. Pani mi dała dach i opiekę. Mnie więcej nic nie potrzeba. Pozwólcie sobie pomóc, to i szczęśliwa będę.
 Spojrzały na siebie. Stara z córką łez miały pełne oczy, dobrych łez wdzięczności.
 Kaleka wstała, nieśmiało wyciągnęła do niej rękę. Stankarowa uścisnęła ją i pocałowała.
 — Daj Boże pani taką pociechę, jaką nam dała! — rzekła Czernikowa.