Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/196

 — I nie będą mówić. Niech pan będzie spokojny. I nie godzi się ją dręczyć. Dać jej ten paszport, a potem, jeśli pan chce zupełnej swobody, ona się pierwsza chętnie na rozwód zgodzi.
 Stankar drgnął — ta myśl nigdy mu nie przyszła do głowy.
 — Aha, rozwodu jej się chce! — mruknął gniewnie. — Zapewne nowych związków.
 — Nie! — roześmiała się Zarębianka. — Ona dziesiątemu zakaże! Źle ją pan zna, a raczej wcale nie zna.
 — Gdzież ona jest wreszcie? Co robi? Mogę, sądzę, choć to wiedzieć!
 — Jest w Grodnie — u biednych ludzi. Razem i nimi pracuje. Dotąd jej nikt nie zaczepił o paszport, ale teraz pytają. Jeśli pan go nie przyśle rychło — będzie stamtąd musiała uciekać i tułać się jak zbieg. Ale pan do tego nie dopuści. Lepszy pan jest, jak się wydaje.
 Milczał chwilę — wreszcie rzekł:
 — Niech mi pani zostawi jej adres. O nią mi nie chodzi, ale dziecko mi zmarnuje przez swój upór i djabelską złość. Zrobię, co uznam za słuszne.
 Zarębianka zastanowiła się sekundę. Co było robić? Kobieta była tak czy owak na jego łasce i niełasce. Trzeba się było zdać na los i jego humor.
 Westchnęła i podała adres.
 Zapisał w notatniku i rzekł już łagodniejszym tonem: