Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/199

 — No, a stary puhacz, Łużycki żyje? — zagadnął swobodnie Stankar.
 — Żyje. Widziałem go onegdaj.
 — Co mi ta bestja krwi napsuła kiedyś — roześmiał się niefrasobliwe malarz.
 Tak lekko traktował tę kwestję, że Michał rozchmurzył się zupełnie. Interes, z którym przyszedł, wydał mu się bardzo łatwym.
 — Nie obrazi cię moje pytanie?
 — Nie, żadne! Zresztą wiem, o co ci chodzi. Chcesz pytać o Tolę. Niema jej, bracie. Jakby nic, poszła sobie w świat, na własny chleb. To jest bardzo nowoczesne! Co?
 — Wiem o tem. Zupełnieście się rozstali?
 — Zupełnie. Ona wracać nie chce, a ja gonić nie myślę. Wcale braku nie czuję. Skąd wiesz — może jest u stryja?
 — Nie. Ale stryj wie, żeście się rozeszli — i polecił mi z tobą się rozmówić o tem!
 — Cóż? Chce, żebym ją odszukał i zagnał do domu jak zbłąkaną owcę?
 — Nie. On ci proponuje rozwód. Bierze koszty na siebie. Jeśli się zgodzisz, to ją tymczasem zabierze do Ługów.
 — Dlaczego tymczasem? A potem?
 — No, potem, może — może ona zamąż wyjdzie.
 — Aha! — roześmiał się Stankar. — Teraz rozumiem jej bunty, oburzenie, jej wstręt niby do mnie,