Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/208

 Zarębianka oniemiała na chwilę z wrażenia.
 — Jezus Marja! Jakże to być może! — szepnęła.
 Stankarowa jakimś drewnianym głosem poczęła mówić:
 — Naprzód powiedział, żem tam w Grodnie się ukryła, aby mieć kochanków, potem nas tu przywiózł, i zaraz nazajutrz ulokował dziecko w freblowskiej szkółce — na cały dzień. Mnie kazał się ustroić i bawić jego gości. Zeszło się kilkunastu mężczyzn, podpili, prawili mi głupstwa, i tak się zachowywali, żem wyszła z pokoju. Na to — on do mnie wpadł, kazał wrócić i gości przeprosić. Jeden z panów wyciągnął go i ujął się za mnie. Ten jeden był trzeźwy.
 Urwała, pasowała się z sobą, wreszcie ciszej skończyła:
 — A potem przyszedł pijany, wściekły, lżył mnie, a wreszcie — bił!
 Zarębiance krew uderzyła do twarzy.
 — Idź do sądu po ratunek. Przecież na to musi być jakieś prawo, obrona. Niech go do kryminału wsadzą.
 Stankarowa potrząsnęła głową.
 — Na sakrament jest ucieczką tylko śmierć.
 — Gadanie! Ludzie się przecie rozwodzą.
 — Za obopólną zgodą, a on się nie zgodzi.
 — No, więc co będzie?
 — Galery — zanim śmierć nie przyjdzie.
 — To nie może być! Napisz do stryja!