Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/210

 — O tem się nie mówi! A dzieci niema?
 — Jest jedno.
 — To źle. A na utrzymanie daje?
 — Daje.
 — Zdrów na ciele i umyśle?
 — Zdrów.
 — No, to z jakiej racji ma być rozwód?
 — Przecie panu mówię, że ją bije?
 — Są na to świadkowie? Zaco ją bije?
 — Jakto, zaco! Więc zaco bić wolno, a zaco nie?
 Adwokat śmiał się z jej zaperzenia.
 — A zna pani rusińskie przysłowie, że żonę trzeba „lubić jak duszę, a trząść jak gruszę“. Zresztą to pastwienie i katowanie to figura retoryczna. To jak strachy, wszyscy o tem mówią, ale nikt tego nie widział. Ja rozumiem, o co rzecz chodzi — ta protegowana pani, jakżeby to wyrazić, chciałaby zmienić męża i chciałaby to uczynić lojalnie — aktualny posiadacz temu nierad — no, i ma zapewne rację. Otóż najprostszy, najmniej kosztowny sposób — niech przyjmie protestantyzm i sprawa pójdzie jak po maśle.
 Zarębianka porwała się oburzona.
 — Ja pana proszę o radę poważną, a pan odpowiada ubliżającemi żartami. Ja nie proteguję jawnogrzesznic i te się bez opieki waszych statutów obchodzą. Żegnam pana!
 I wyszła, trzęsąc się z gniewu.