Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/214

się do Pana o ratunek. Mąż jej wrócił i, odszukawszy ją w ukryciu, gdzie się przed nim schroniła, zabrał do siebie. Pożycie ich jest piekielne i ona nie przeżyje tych udręczeń, które teraz znosi. Ponieważ Pan był jej ojcem, proszę zająć się jej losem — i, jeśli można — poratować.“

 Podpisała się i wysłała natychmiast list do Ługów.
 Wtedy odetchnęła, widząc, że narazie nic więcej uczynić nie było można. Nazajutrz oczekiwała napróżno Stankarowej — nie pokazała się, ani dała wiedzieć o sobie cały tydzień. Tedy Zarębianka, nie mogąc pokonać niepokoju, poszła sama na Marszałkowską — do mieszkania Stankara.
 Ale przystęp nie był tak łatwy, jak się jej zdawało. Otworzył jej lokaj z miną bezczelną i zuchwałą i spytał zgóry, czego potrzebuje.
 — Przyszłam do pani — odparła niecierpliwie.
 — Do której pani, do tej dawnej, czy do nowej? — zagadnął z cynicznym uśmiechem.
 — Znam jedną, żonę pana Stankara.
 — Ach, tę dawną! Słaba, nie przyjmuje nikogo.
 — Właśnie, że słaba, chce ją odwiedzić. Mnie przyjmą z pewnością.
 Ruszył ramionami.
 — Znam jeden rozkaz bez wyjątków. Pani nie przyjmuje nikogo.
 I drzwi jej przed nosem zatrzasnął.