Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/215

 Posłyszała za sobą grę na fortepianie i wesołe śpiewy. Że jej na tem miejscu szlag nie ubił, było cudem. Zeszła na dół i odszukała stróża.
 — Stróżu, powiedźcie mi, co się tam dzieje u państwa Stankarów?
 Cerber wyjął fajkę z ust, splunął i odpowiedział wpół sennie:
 — Gaz się wczora był zepsował, ale już sporządzili.
 — Ale żona jego naprawdę słaba? Widzieliście ją w tych dniach?
 — Widzieć tom jej nie widział, bo mnie nie wołali. Żadnych breweryj nie wyprawia. Pono spokojna warjatka, tylko na ulice jej nie trza puszczać.
 — Bójcie się Boga, toć ona nie warjatka!
 — Ha no, kiedy mąż tak gada, to musi lepiej znać, jak obcy.
 — Człowieku, toż to kryminał! Ona zdrowa, ja ją znam. On ją umyślnie więzi i takie kłamstwa rozpuszcza.
 — I i i — nie może być. Onaż już raz od niego uciekała, ledwie ją odszukał i przywiózł. Litość ma, że jej do Tworek nie odeśle. Podobno precz uciekać chce. Nawet ci wziął jakąś krewną, coby mu jej pilnować pomagała.
 Zarębianka załamała ręce w bezsilnej rozpaczy.
 — A nie możnaby jej zobaczyć? Przez kuchnię dostać się nie można?
 — Nikogo nie puszczają! Doktór tak kazał.
 — Który doktór?