Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/219

 — Będzie Brzezicki! Ano, to chwała Bogu — ucieszyła się. — Dziękuję panu hrabiemu za czek — w imieniu tych nędzarzy — i żegnam. Jeślibym się zdała do dozoru w nocy — proszę przysłać!
 Poszła, pełna otuchy, rada z pieniędzy dla biednych, rozczulona takim końcem pogodnym i świętym staruszki — magnatki.
 — Obiecała pomóc! Ona u Boga wyjedna, co zechce! — myślała.
 Na drugi dzień zjawił się Brzezicki — zgnębiony, ponury i bezradny.
 — Poślijcie jej strychniny, jeśli nie chcecie ratować! — wybuchnęła Zarębianka.
 — Chcemy — cóż z tego! — ruszył apatycznie ramionami.
 — To ją wykradnijcie od tego kata! Cóż ten stryj? Nie dba o nią?
 — Stryj lada dzień będzie!
 — Lada dzień, lada dzień! — powtórzyła. — A ona lada dzień naprawdę dostanie pomieszania zmysłów.
 Brzezicki ścisnął czoło rękami i głucho stęknął.
 — Ja nic uczynić nie mogę! — rzekł. — Jam całą sprawę popsuł swojem wmieszaniem.
 — Ona nie pisała do stryja?
 Potrząsnął głową.
 Umilkli na chwilę.
 — Nasza hrabina umarła! — rzekł smutno. — Hrabia mi kazał natychmiast do Orlina wracać — przygotować