Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/224

 — Nie bój się, cały zostanę! Jutro się rozmówię. Chciałem cię zobaczyć i uprzedzić. Ługi już czekają na was.
 — Mój Boże, i ja tam wrócę. Chyba nie, chyba nie! Do raju wrócić — z piekła!
 — Toć właśnie bieda, że raj trzeba stracić, żeby ocenić!
 W tej chwili wpadł przerażony służący — i szepnął:
 — Pan przyszedł!
 Tola zadrżała i pobladła, a stary odparł spokojnie:
 — To się dobrze składa. Powiedz mu, że ojciec pani tu jest i chciałby zaraz z nim się widzieć. Im prędzej — tem lepiej!
 Spojrzał na wahającego się lokaja, sięgnął do kieszeni i podał mu asygnatę.
 — Masz kordjał na odwagę!
 Lokaj pieniądze porwał, zgiął się do ziemi w ukłonie, i wyszedł.
 Łużycki usiadł i najspokojniej zapalił cygaro.
 — Czego się trzęsiesz? Tak cię odmienili! To niczego się nie bałaś tam — u nas! — upominał tulącą się do niego kobietę.
 — Tam nie było ludzi, tatku!
 — Racja! To najgorsze — odparł.
 W głębi mieszkania słychać było gniewny głos, potem kroki coraz bliżej, wreszcie na progu stanął Stankar.
 Łużycki napół się podniósł i głową skłonił.
 — Witam pana — rzekł spokojnie.