Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/227

 Ucałował Tolę i wyszedł. Stankar za nim zaryglował drzwi od kuchni.
 — A teraz my się rozmówimy! — rzekł, wracając i stając nad żoną.
 Zrozumiała, że ją czeka coś okropnego, ale wobec niebezpieczeństwa lęk ją odleciał. Wyprostowała się i spojrzała mu prosto w oczy.
 — Rozmówić się — nie — odparła — możesz mówić, ja nie odpowiem. Tylko mnie nie rusz, bo będzie — śmierć!
 — Co! Przyniósł ci na mnie sztylet czy rewolwer?
 — Na ciebie — nie — broni żadnej nie mam, ale jeśli rękę podniesiesz — na bruk się rzucę! Mam dosyć takiego życia, a dziecku może lepiej będzie, gdy mnie nie stanie. Wolę nie żyć, niż oszaleć! Idź stąd.
 — Ty kto jesteś, żebyś do mnie tak śmiała mówić? Grozisz mi ty! Ja ci zaraz pokażę, co sobie robię z twoich gróźb! Ja ciebie!...
 Porwał ją za ramię brutalnie, ale w tej chwili jakaś ręka odciągnęła go. Obejrzał się wściekły, Tola odskoczyła w kąt.
 Przed szaleńcem stał jego starszy kolega i przyjaciel, profesor Józef i rzekł groźnie:
 — Chcesz bić kobietę? Pijany chyba jesteś i to ciebie nie tłumaczy. Wyjdź stąd!
 Wziął go za ramię i wyprowadził osłupiałego. Znaleźli się w pracowni. Stankar rzucił się na kanapę i dyszał.