Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/231

ale przeszkodzić nie mógł, by się nie zrywała co parę godzin, dowiedzieć się, co słychać. Łużycki ze swej kieszeni opłacał doktorów i lekarstwa, całą kurację, niczem nie zdradzał, że ten człowiek ograbił goze szczęścia i skarbu żywota, odebrał mu kochanie i pociechę starości.
 Oboje pielęgnowali chorego, jak najdroższą istotę. A chory ani ich poznawał, ani rozumiał, kto o niego ze śmiercią walczył. Był wciąż nieprzytomny i doktorzy codzień mieli miny bardziej posępne.
 Pewnej nocy profesor Józef przyszedł pewien katastrofy. Zastał jak zwykle Tolę na stanowisku z dozorczynią. Łużycki w sąsiednim pokoju drzemał na kanapie.
 Chory wyglądał już na martwego. Grobowa cisza panowała w sypialni.
 Przywitał Tolę i spytał szeptem:
 — Może pani spocznie?
 Zaprzeczyła ruchem głowy.
 Popatrzał na chorego, a potem rzekł:
 — Dogasanie!
 — A może przesilenie? — odparła.
 — Pani chyba wierzy w cuda? Niechby wreszcie był jaki koniec, bo pani nie wytrzyma już długo takiego umęczenia.
 — Mocna jestem.
 — Ratuje go pani jak szczęście. Wy kobiety bywacie czasami święte za życia.