Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/234

 — Ha — tej nie przejedna! — pomyślał profesor Józef, układając się wygodnie na fotelu do dłuższego czuwania.
 Nazajutrz doktorzy stwierdzili szczęśliwe przesilenie. Należało tylko chorego pilnować, wzmacniać, a mógł być ocalony.
 Rozpoznawał już otaczających, ale był tak słaby, że mówić i poruszyć się prawie nie mógł. Łużycki wyniósł się do hotelu, nie chcąc mu się pokazywać. Tola zmieniała się co godzin parę z dozorczynią, bo praca stała się bodaj cięższą, by dogodzić grymasom rekonwalescenta.
 Zaraz gdy odzyskał mowę, spytał żony:
 — Długom chorował?
 — Trzy tygodnie.
 — I tyś nie uciekła? Dziękuję ci. Któż tu jeszcze mnie odwiedzał?
 — Profesor Józef.
 — A gdzie mała?
 — Odesłałam ją z domu. Tyfus miałeś.
 — A tyś się nie bała zarazić?
 — Nie! Zresztą nie myślałam o tem!
 — Nigdym nie myślał, że cię zobaczę tutaj. Lepsza jesteś, jakem sądził.
 Nic nie odpowiedziała; zwróciła się do wchodzącej dozorczyni, tłumaczyła jej, co chory ma jeść i kiedy.
 — Odchodzisz? — spytał zaniepokojony.
 — Spocznę — trochę. Profesor obiecał przyjść.