Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/236

 — Będzie czas. Teraz jedz i śpij! Ja ci opowiem nowiny ostatnich czasów. Wiesz, że stara hrabina umarła?
 — Co mnie to może obchodzić!
 — Przecie, bo zostawiła legat dla twojej żony. Wzywano ją do rejenta, ale nie poszła, boś był chory. Zapisała jej pięć tysięcy rubli. Onegdaj sam hrabia Roman tu był i osobiście pieniądze doręczył.
 — Wzięła je?
 — Wzięła i zaraz odesłała na szpitalik. Ale wiesz, co ten hrabia Roman zrobił? Zrzekł się fortuny na rzecz stryjecznego brata i wyjechał gdzieś w świat. O niczem innem nie mówią. Ubogi kuzynek dostał miljony, a ten ma podobno zagranicą do klasztoru wstąpić.
 — I był tutaj — u Toli?
 — Był. Rozmawiali chwilę. Opowiadała mi, że nigdy się nie czuł tak swobodnym i szczęśliwym, jak pozbywszy się fortuny.
 — Skądże ten legat i ta znajomość?
 — Ona była przecie lektorką u hrabiny.
 — Ach, prawda! Ale gdzie ona siedzi tyle czasu? Ja tej dozorczyni znieść nie mogę — dodał ciszej.
 I tak co parę minut dopytywał się o żonę, jak grymaśne dziecko. Nareszcie dzwonek się ozwał w przedpokoju, profesor wstał.
 — Już cię pożegnam, stary. Postawiliśmy cię na nogi — teraz się szanuj i nie rób głupstw. Ja dziś wyjeżdżam do Paryża na miesiąc. Pamiętaj, żebym cię zpowrotem znalazł zdrowym i szczęśliwym.