Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/24

plotkarkę z całej okolicy i borykała się dalej sama z biedą, przy fikcyjnej pomocy rady familijnej.
 Jak poprzednio, pan Kazimierz parę razy do roku przychodził na chrześniaka popatrzeć, posiedzieć u komina lub na ganku godzin parę, zawsze na oczach ciekawej, szpiegującej kuzynki, która przy wysokiej cnocie, chciwa i łakoma skandalu, nazwała go wreszcie ciemięgą i gburem i traktowała lekceważąco.
 Raz przecie, w chwili bardzo finansowo ciężkiej — wzruszona troską Brzezickiej, a oburzona egoizmem Łużyckiego, ostro mu docięła.
 — Mógłby też pan przez wzgląd na dziecko poradzić wdowie, zamiast milczeć i końce swych butów oglądać.
 — Radziłem raz, więcej słowa nie powiem!
 — Ciekawam tej rady?
 — Żeby się jak ja urządziła, zamiast pracować dla chłopów i lichwiarzy. Na ciężkie roboty skazują, na kryminały — ale żeby kto dobrowolnie sam siebie na to skazywał, to absurd i warjacja. Ja nie psychjatra!
 — Bardzo się pan delikatnie wyraża. Tak to pan pojmuje obywatelskie obowiązki! Winszuję.
 — Nie inaczej i dobrze mi z tem.
 — Zapewne, egoistom zawsze dobrze.
 — Egoista jest ten, kto innych dla siebie wyzyskuje — ja tylko nic nikomu nie daję — i nie dam!
 To powiedziawszy, odszedł, sztywnie jej się skłoniwszy, i długi czas się nie pokazał.
 Istotnie Łużycki nic nikomu nie dawał.