Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/27

 Łużycki się zerwał.
 — Skąd wiesz? Kiedy? Gdzie?
 — W zeszłym tygodniu w Rydze. Tydzień chorował.
 — Ale skąd wiesz? Była depesza? Dawaj!
 — Człowiek stamtąd przyjechał, Łotysz — jego służący, i przywiózł dziecko!
 — Jakie dziecko?
 — Pana Stanisława córeczkę. Zdrowiutką przywiózł, niech pan zobaczy!
 Odchylił chustkę na rękach żony, i ujrzał pan Kazimierz różową twarz śpiącego dziecka.
 Machinalnie palcem do policzka dotknął, jakby przekonać się chciał, że nie śni, ale Florjanowa wreszcie opanowała swe wzruszenie i odzyskała mowę:
 — Co pan robi? Szturga, jak psiaka, jeszcze w oko trafi!
 I, ogarnąwszy silniej dziecko rękami, pochyliła się nad niem z taką czułością i uszczęśliwieniem, że jakby cała jej dusza rozpromieniła się macierzyństwem.
 A pan Kazimierz, ochłonąwszy, badał dalej.
 — Pan Stanisław kazał mnie dziecko oddać? A matka?
 — Matka umarła przy urodzeniu. Łotysz u nich pięć lat służył. Gada, że mu pan Stanisław zapisał meble i wszystko, co miał, byle dziecko do nas odwiózł. Łaska boska nad niem, że taki chłop niezgrabny w drodze go nie zamorzył.
 — Gdzież ten człowiek. Ma list? Papiery?
 — Ma wszystko. Został u nas w mieszkaniu.
 — Wołajcie go tutaj.