Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/35

 Przyszły tedy do muru i, oburzając się nad takiem marnotrawstwem cegły — doszły do bramy, szczelnie zamkniętej, na której obok dzwonka był napis:
 „Bez ważnego lub urzędowego interesu wchód wzbroniony“.
 — Czy nie warjat — szepnęła kuzynka. — Przecież to jest obelga dla sąsiadów i znajomych. Wróćmy, bo gotowi nas odprawić od bramy!
 Ale Brzezicka już zadzwoniła, i po dość długiem oczekiwaniu furtka się otworzyła, i stanął przed niemi głuchoniemy Marek.
 — Chcemy się widzieć z panem Łużyckim.
 Niemy głową potrząsnął, uśmiechnął się obejrzał. Ale Florjanowa, która mu kazała otworzyć, odeszła, więc nie wiedząc, co czynić, usunął się i wskazał im ręką w stronę domu.
 Kobiety weszły, rozglądając się ciekawie. Dom był niewidziany przez gęstwinę drzew i krzewów, tylko przy oficynie, na prawo, rzadsze były zarośla i ścieżki wydeptane. Ruszyły w tę stronę, po chwili się obejrzały, czy ich eskortuje odźwierny, ale ten gdzieś przepadł — były zostawione własnemu przemysłowi.
 Szły tedy za śladem, między gąszcze spirei, akacyj i ujrzały przed sobą pasieki Łużyckiego, jakby wioskę różnokolorowych domków, ocienionych wiśniami.
 — Pszczoły! chodźmy stąd! — zawołała kuzynka.
 Ale na głos ludzki rozległo się w odpowiedzi szczekanie psów i wypadły na przerażone kobiety dwa taksy