Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/47

 To znowu, gdy w lesie rozpalili ognisko — rzekła Tola lekceważąco:
 — Co to wart taki ogień. Żeby to podpalić wrzosy i zrobić pożar preryj!
 I podpalili, niewiele myśląc, i zapuścili w las rzetelny pożar, i omal się sami nie upiekli. Ledwie pan Kazimierz z koniuchami i leśną służbą zdołali ogień ugasić.
 Przerażona Brzezicka przybyła na miejsce wypadku, pewna, że to syn był winien i jęła go karcić, a przepraszać Łużyckiego.
 Ale Tola ujęła się energicznie za swój pomysł.
 — To nie Michaś, to ja — wołała uszczęśliwiona z rezultatu.
 A Łużycki zmęczony, czarny od dymu, śmiał się.
 — To zuch dziewczyna! — rzekł.
 — Bój się pan Boga! — wołała Brzezicka. — Jak ją pan za to będzie chwalić, podpali panu dom którego dnia!
 — Nie, bo się przestraszyła, choć się nie przyznaje. Niech będzie kozak — lubię takie.
 Brzezicka była okropnie zgorszona. Zabrała Michasia i trzymała go w domu cały tydzień. Ale po tygodniu chłopak się wykradł i dalej broił z Tolą — była to przyjaźń na śmierć i życie.
 Chciała go zabrać znowu i ukarać, ale wdała się w to kuzynka Kocia.
 — Moja droga, daj pokój! Może tak Bóg rządzi. Dzieci do siebie przylgną — a potem to się i pobiorą!