Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/54

 Ona zbliżała się ku nim, niefrasobliwa, spokojna, wciąż nucąc. Teraz całość postaci objął wzrokiem. Była gibka, smukła, zręczna, ruchy swobodne, postać — jaką rzeźbiarz tylko wymarzyć może. Zachwyt przerwał mu Michał, bo się znienacka poruszył i wydał jakiś dziki okrzyk.
 Dziewczyna podniosła oczy i stanęła. Nie przestraszyła się, ani krzyknęła. Był to okrzyk, którego używali w dzieciństwie, gdy bawili się w Indjan. Zaśmiała się — pokazując zęby jak perły z za koralowych ust, i odpowiedziała podobnem hasłem. Wtedy Michał podszedł ku niej, a Stankar został w ukryciu.
 — Gdzie idziesz tak późno? — zagadnął Brzezicki.
 — Nigdzie nie idę. Kwiaty zbieram na wianeczki. Jutro przecie Boże Ciało.
 — Będziecie w kościele?
 — A jakże! A wy?
 — Nie wiem. Może moje kobiety, ja nie. Mam gościa.
 — Takiego, co się kościoła boi?
 — Nie, ale który woli w domu odpocząć, jak się dusić w chłopskim ścisku — na procesji. Ty pewnie będziesz nawet ołtarzyk nieść?
 — A będę.
 — A może kwiatki sypać — biało ubrana?
 — Nie, bom nie dziecko.
 — Doprawdy, odkądże to? — drożył się dalej.
 — Ano — odkąd kwiatków nie sypię! — odparła bardzo logicznie.