Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/55

 — No, kiedyś już człowiek, to ci przedstawię kawalera. Jasiu, nie kryj się za krzakiem.
 Stankar musiał się ukazać. Dziewczyna spojrzała ciekawie na niego i zaczerwieniła się, gdy się nisko przed nią ukłonił, a potem gorejącem spojrzeniem objął. Przestraszyła się i zaniepokoiła.
 — Czołem — przed królową! — drugi raz ukłonił się Stankar.
 — To wszystko mego stryja, nie moje! — zaprzeczyła, odzyskując śmiałość.
 — A wolno obcym stopom deptać? — uśmiechnął się.
 — Wolno! Michał może panu powiedział, że stryj taki srogi! To nie prawda.
 — A pani pomóc kwiaty zbierać — wolno?
 — Już kwiatów mam dosyć — na osiem wianeczków. Tylko trzeba mi bożej rosy na dziewiąty, a tej tutaj nie znajdę — chyba pod lasem — tam!
 — Co to jest za cudo „boża rosa?“
 — Nie zna pan? To taki mech drobniutki.
 — Myślałem, że to natchnienie, czy miłość. Boża rosa — mech — co za poniewierka nazwy!
 Popatrzała na niego zamyślona.
 — Prawda — może nie warta roślina wyrazu, ale przecie musi ten mech mieć przymioty wielkie, kiedy — będzie na ołtarzu, na monstrancji.
 — Bo to wiesz, że te wianeczki wiją się z pewnych kwiatów i ziół — zawsze tych samych! — tłumaczył Michał.