Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/62

 Skinęła głową i przytuliła się do niego prosząco.
 — No, to jedźmy — zdecydował natychmiast.
 Widocznie, że żył tylko, by jej dogodzić we wszystkiem. Zaprząg jego odróżniał się wielce od landary i szkap Brzezickich. Odkąd Tola dorosła, kupił wolant i dał do jej rozporządzenia czwórkę rasowych kasztanów, za które mu ofiarowywano cztery tysiące rubli. Ale Tola chciała mieć te konie, więc je miała, tak jak wszelka jej chęć i fantazja była spełniona, zaledwie raczyła pomyśleć i wypowiedzieć.
 Po drodze Łużycki zauważył:
 — Cóż to za eleganta przywiózł sobie Michał?
 — To jego kolega. Żeby tatko słyszał, jak on pięknie śpiewa — zawołała z żywością Tola.
 — Skądże ty wiesz o tem? — zdziwił się.
 — Wczoraj mnie spotkali na łąkach. Szli oglądać naszą stadninę, bo on malarz.
 — Tak — to powinien przemalować stacje drogi krzyżowej. Ksiądz zebrał już pieniądze i szuka malarza. Muszę mu o tem powiedzieć.
 — Kiedy on nie maluje religijnych obrazów.
 — Toście aż tak szczegółowo gadali!
 — A tak, bośmy parę godzin przesiedzieli we troje pod lasem, a potem odprowadzili mnie do bramy.
 — Widzę, że ci się mocno podobał! — uśmiechnął się Łużycki.
 — Tak, ładnie śpiewa i rozmawia o ciekawych rzeczach. Mówił, że ma pełne teki rysunków i szkiców.