Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/67

 Tola i Stankar nie spodziewali się go wcale, bo zapowiedział, że na wieczór dopiero wróci.
 Siedzieli i gruchali w sadzie pod cieniem jabłoni, gdy się zjawił jak duch sądu.
 — Tatko! — zawołała Tola, zrywając się z miejsca.
 Stankar wpół leżał u jej nóg — powstał także.
 Łużycki ponury, gwałt sobie czynił, by go nie zmiażdżyć, nie zabić.
 — Dowiaduję się ze zdziwieniem, że pan już od dwóch tygodni nie gości u Brzezickich! — rzekł wreszcie, z trudnością wymawiając słowa.
 Stankar prędko odzyskał przytomność.
 — Tak, poróżniłem się z Michałem! — odparł.
 — A dlaczego pan nam tego nie powiedział?
 — Nie było o tem mowy.
 — Szkoda, bobym już dawniej spytał pana, obcego w tych stronach, o powód częstych wizyt u mnie i miejsce pańskiego nowego zamieszkania.
 — Nigdzie nie mieszkam właściwie, a odjechać stąd nie mam siły, bo życia nie rozumiem bez widoku panny Antoniny.
 Łużyckiego cała twarz zaczęła drgać wściekłością.
 — Ale panna Antonina i ja obejdziemy się bez pana widoku. Raczy pan uwolnić mój dom od swych odwiedzin i zapamiętać, że dla awanturników i obieżyświatów są awanturnice, a nie uczciwe dziewczęta. Fora!