Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/81

 Stankarowa ruszyła ramionami, zatrzymała się bezradnie na środku pokoju, wreszcie podniosła pałające gorączką oczy na Zarębiankę i rzekła głucho:
 — Wszystko jedno — dziś czy jutro.
 — Co takiego?
 — Umrzeć! — szepnęła.
 — Jezus Marja! I poto pani dziecko zabiera!
 — A cóż! Żebym była zwierzem w boru, tobym je wykarmiła i sama wyżyła, ale wśród ludzi trzeba umrzeć!
 Zarębianka położyła jej rękę na ramieniu i rzekła surowo:
 — Nam pani nie ma prawa tak mówić, ale przeciwnie opowiedzieć troskę. Co znowu! Młoda pani, dziecko ma, i nas życzliwych, i tak bluźni. A toć pani za takie rozpacze nad losem warta paraliżu, żeby się przekonać o rzetelnej niemocy i nieszczęściu. Do roboty się brać, a nie bredzić o śmierci! No — cóż się tam u was stało? Bieda? Rękawy zakasać — i jazda na biedę!
 Stankarowa słuchała apatycznie i odparła:
 — Kiedy mi się żyć nie chce. Mam dosyć życia.
 — Banialuki! Kto nie pracował, ten nie wie, jakie ono bywa smaczne czasami. Ja pani wynajdę zajęcie, a jak pani skosztuje zapraw naszego chleba, to prędko do równowagi i zdrowia wróci. Wstyd tak na duchu o byle co upadać. Chce pani pracować? Mąż pozwoli?
 — Niema go.
 — Jakto — niema?