Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/91

 — To jakaś świeżo importowana. No, jeśli jej lepiej nie ubiorą, to lichy zrobi interes papa Barwiński, a ona żadnej karjery.
 Ręce Stankarowej drżały i kipiało w niej oburzenie i wstręt. Pohamowała się jednak o tyle, że podała flakon w milczeniu. Ale te damy rozpoczęły znowu gawędkę, rozsiadły się wygodnie, nie myśląc wcale o kupnie. Stankarowa musiała stać i czekać, aż raczą sobie cel wizyty przypomnieć.
 Minęło kilka minut, które jej się zdały wiekami. Wreszcie zwróciła się klientka do niej:
 — To właśnie! Dobrze. Ile?
 — Dwa ruble pięćdziesiąt!
 Dama wydobyła portmonetkę pełną — i położyła dziesięć rubli.
 W chwili, gdy Stankarowa liczyła resztę w kasie, towarzyszka wyjrzała przez drzwi, i krzyknęła:
 — Karolek!
 Dama się porwała z miejsca.
 — Gdzie? Nie może być!
 — On! Przeszedł w tej chwili.
 — Goń go i zawróć! Proszę prędzej o resztę — zawołała niecierpliwie. — Pani liczyć nie umie. Prędzej proszę — mnie śpieszno!
 Tupała nogami — zerkając z towarzyszką na ulicę.
 Stankarowa podsunęła jej pieniądze — zaczęła dość niezręcznie owijać flakon.