Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/96

 — Zacznie pani wybierać, i czekać na te różne mrzonki. Trzeba się uczyć buchalterji, i basta. Jak pani sobie kupi majątek — to będzie wieś. Tymczasem trzeba kajzerki i serdelka!
 — Ależ nauka kosztuje!
 — Ba. O to właśnie chodzi, żeby darmo była!
 I zamyśliła się znowu.
 Nazajutrz osadziła Stankarową w czytelni, a sama wyszła na miasto.
 Młoda kobieta wpadła tedy w chaos książkowy.
 Szczęściem, Staszek miał jakieś gimnazjalne święto i z całą dobrą wolą stanął jej do pomocy. Bóg wie, skąd chłopak znał każdą książkę, wiedział gdzie leży, znał przychodzących, jak wiewiórka uwijał się po szafach i półkach, orjentował się doskonale w katalogach i, dumny ze swej roli, wyręczał ją i uczył.
 Przyznał się jej też pod wielkim sekretem, że często wykradał książki i czytał pokryjomu. Ten na wszystko miał czas.
 Zarębianka wróciła na obiad triumfująca.
 — W czepku się pani rodziła! — zawołała. — Jest posada u ogrodnika, ale w magazynie. Będą pani pachniały kwiatki, tylko trzeba szykownie się ubrać. Wymęczyłam dwadzieścia pięć rubli. A lekcje buchalterji prawie pewne, tylko nie zupełnie darmo.
 Stankarowa spojrzała na nią z wdzięcznością.
 — Jaka pani dobra — i zaco? Toć pani mną się jak rodzoną opiekuje. Czem ja się odsłużę?