Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/131

się zeń naigrawać, biorąc za cel swawoli i drwin. Kostusia zabierała go stamtąd, ukrywała w klitce pełnej przeróżnych gratów, gdzie im pozwalano nocować, karmiła, pieściła, strzegła. Ale nazajutrz zostawić go musiała samego na dzień cały, na śmiech i żarty gawiedzi.
 Kasa jej ulatniała się w oczach. Gdy po tygodniu przerachowała swe fundusze, znalazła tylko parę złotych. Zgarnęła je, ukryła na piersi, pomyślała chwilę i spojrzeniem smutnem pożegnawszy Sewera, wyszła. Pójdzie do prania tedy.
 Na progu karczmy zastąpił jej drogę barczysty mieszczanin i pozdrowił uprzejmie.
 — Żyd mówił, że wam roboty trzeba? — zagadnął.
 — Trzeba — odparła, radośnie ku niemu spoglądając.
 — Len mi pora zdjąć i posłać. Chcecie, to chodźcie.
 — Nie wiem, czy potrafię — rzekła nieśmiało.
 — Ręce macie cienkie — zauważył, przyglądając się jej uważnie. — Nietutejsi jesteście?
 — Nie.
 — I nie sami?
 — Nie.
 — No to nie przebierajcie w robocie. Służby wam nikt nie da.
 — Dziękuję wam i za to — szepnęła pokorna.
 — No, to chodźcie, kiedy zgoda.
 Poszła za mieszczaninem aż na jego pole za miastem. Pokazał jej zagony lnu i zaczęła go rwać pracowicie. Przyglądał się jej, leżąc na miedzy.