Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/132

 — Baba mi zmarła w same żniwa — opowiadał. — Samem został z tylą roboty. Koszt, kłopot i strata. Układajcie garście gładko i równo. Dobrze robicie. A jak na was wołają?
 Zawahała się z odpowiedzią. Zależne i podrzędne było jej dotychczasowe stanowisko, ale wyrobnicą płatną pierwszy raz została i gorzko jej było mimowoli na tę myśl.
 — Kostusia mnie wołają — odparła wreszcie zcicha.
 — Dziewczyna? — badał dalej.
 Skinęła głową.
 — Macie małe ręce, ale dobrze robicie — zaczął po chwili znowu. To dziw, że was dotąd chłopcy nie wzięli. Ile wam lat?
 — Ośmnaście.
 — Sama siła i uroda. A ojcowie wasi gdzie?
 — Już w grobie.
 — A bracia was czemu nie trzymali?
 — Bo i braci nie mam, ani niczego na świecie.
 — Toteż dlatego was chłopcy ominęli. Uroda bez dostatku, to jak siekiera bez stali. A ten głupi, co za sobą wodzicie, to wam kto? Swój?
 — Swój — zcicha potwierdziła.
 — Zawadą on wam. Żebyście sami byli, znaleźlibyście zaraz służbę, bo dobrze robicie.
 — Jak sądzono, tak będzie — szepnęła smutno.
 Schylona nad zagonem, pracowała prędko i sumiennie. Mieszczanin, zamiast czem się także zająć, dozorował jej niby, ciągle gawędząc. Cieszył go postęp roboty.