Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/143

 Oburzenie, wstręt, nareszcie strach i rozpacz po kolei zabłysły w jej źrenicach.
 — Co wam się roi, gospodarzu? — zawołała, odstępując o krok.
 — A co? — spytał spokojnie. — Wiana nie macie, alem was spodobał. Nietutejsi jesteście i sierota... co mi tam! Jak żonką moją będziecie, nikt nie spyta: skąd wy. Nie bójcie się, nie żartuję. Gotowym jutro na zapowiedzi dać. Nawet i wyprawy nie trzeba, bo po nieboszczce zostało szmat obfitość. Uczciwie mówię.
 Dziewczyna drżała jak osinowe liście.
 — Oszaleliście, gospodarzu, czy ślepotą was Bóg dotknął? — zaczęła mówić prędko. — Tożem nie sama przecie.
 — Co? Myślicie o tym głupim? Toż widzę i pamiętam i nie wygonię go, gdy was poślubię. Niech sobie siedzi w komorze.
 — Gospodarzu, a wiecie wy, kto on dla mnie?
 — Ta ludzie brzydko bają, ale ja na was codzień patrzę i nie wierzę.
 — Bóg wam zapłać! Ludzie kłamią. Niczem on mi jest i wszystkiem. Jako te ręce i oczy, i dusza we mnie, tak on mi swój jest i drogi. Czybyście wy, gospodarzu, za dostatki całego świata dali ręce uciąć, oczy wyłupić albo duszę sprzedać? Już mi ludzie z jego powodu wzięli, co najdroższe ma dziewczyna — sławę, a wy chcecie, żebym wszystkiego dlań się wyzuwszy, teraz go odstąpiła?
 Mieszczanin nie zrozumiał zgoła.
 — Toć kiedy on wam ni mąż, ni kochanek, to