Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/150

 — Nie, proszę pana. Tylko tam, w sieni, uboga stoi i prosi o wsparcie.
 — Uboga? W taką szarugę!
 — Toteż ledwie dopełzła do progu, a śnieg ją całą oblepił.
 — Biedaczka! Niechże przenocuje i wieczerzę w czeladnej spożyje. Jutro ją opatrzę.
 Lokaj wyszedł. W kredensie i sieni biegała służba, panował gwar i ruch gorączkowy. Zdało się staruszkom, że jakiś głos oboje słyszą. Był to posłaniec z poczty ośnieżony i zziębnięty.
 — Przywiozłeś cokolwiek? — zawołał gospodarz.
 — Jest, proszę pana, list i depesza.
 — Dawajże, dawaj!
 Otworzyli, a raczej podarli koperty. Od Michasia były wieści dobre, serdeczne. Przyjedzie na Nowy Rok najpóźniej.
 — Bogu dzięki, Bogu dzięki! Dawajcie wieczerzę, panicz za parę dni dopiero będzie. Gdzie posłaniec? Poczęstuję go, poczciwca, że mi taką dobrą nowinę dostarczył.
 Stary wziął z bufetu pękatą flaszkę i wyszedł do sieni.
 — Gdzie Bazyli? — spytał lokaja.
 — Poszedł już do domu.
 — A tam kto stoi w kącie?
 — A to ta biedna, proszę pana.
 — Jakto? Jeszcze stoi! Zaprowadźcieże ją do czeladzi.
 — Kiedy bo nie chce. Ona prosi o trochę ciepłej strawy tylko. Chce to wziąć i iść dalej.