Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/152

 — Skądże wy?
 — Tak długo idziemy, że sama nie wiem, ileśmy uszli. To i piekło nie większe jak ta droga nasza. Nawet już nie pamiętam, ile czasu tak idziemy.
 — A gdzież dążycie?
 — Ot, przed siebie, za służbą i chlebem.
 — Nigdzieście miejsca nie prosili?
 — Prosili, ale kto nas, panie, przyjmie? Troje takich nędzarzy i przytem na zimę. Wiosną możeby każdy przygarnął na letnie roboty, ale my już wiosny nie doczekamy! Tak się wleczemy, byle dalej paść.
 — Któż wy tacy?
 — Nędzarze, panie. Żebraki, włóczęgi.
 — Poczekajże chwilę! Każę konia założyć i zabrać tamtych z cmentarza. To zgroza, żeby ludzie nawet w taki dzień nie odetchnęli.
 Kobieta osunęła się do kolan i nawet przez chwilę słów wdzięczności nie znalazła.
 — Oby ten Jezus, co dziś się rodzi, panu za nas pobłogosławił! — wyjąkała wreszcie.
 Podniosła się potem, ożywiona.
 — Niech pan nie każe konia zakładać, służącemu wieczerzę przerywać. Ja sama pójdę i ich przyprowadzę.
 — Jak chcesz. Każę wam w pralni napalić i słomy dać na posłanie. Wypocznijcie i posilcie się dowoli.
 — Bóg zapłać panu!
 — Wypij tymczasem wódki dla rozgrzania.