Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/157

 — A jakże się nazywacie?
 — Skowrońska Konstancja.
 — A to wasz mąż?
 — Nie, panie!
 — Brat?
 Na sekundę od pokusy kłamstwa oczy Kostusi stały się prawie obłąkane. Ilekroć prosiła o służbę, zawsze słyszała to pytanie i na odpowiedź prawdziwą odprawiano ją z niczem, często jeszcze z wymysłami. Tyle razy, głodna i do ostateczności nędzna, postanowiła skłamać, uratować się od śmierci. Nie zdołała.
 — Nie, panie — odparła i teraz.
 Obywatel się zasępił. Zawsze tak bywało. Spojrzał na Sewera.
 — Jakem tu wszedł, modliliście się przykładnie — rzekł poważnie. — Dlaczego żyjecie grzesznie?
 Kostusia spojrzała mu śmiało w oczy.
 — Modlimy się do Boga jak do ojca w nędzy naszej, a nie jak do sędziego w upodleniu. Nie wierzy i plwa na nas świat cały! Nic nie mamy, co ludzkie, ni dobra, ni spokoju, ot te łachmany i rany. Ale dusze jak Bożą szatę strzeżemy, bo je odnieść trzeba będzie czyste temu Ojcu.
 — Więc kiedy nie grzech, co was połączyło?
 — Snać Bóg, kiedyśmy tyle znieśli i jeszcze więcej znosić gotowi.
 — A ten człowiek kto?
 — Nieszczęśliwy, panie, jak i ja.
 — Czy on niemowa?
 — On chory, panie.
 — A jak zdrów, co robić potrafi?