Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/158

 — Wszystko, panie.
 — Czytać umie i pisać?
 — Umie. Nieśmiały on i cichy, ale pracować będzie, o, będzie!
 Gdy to mówiła, wyprostowała się, jakby już do pracy sama stanąć miała. Zwróciła się do biedaka.
 — Sewer! — zawołała — powiedz panu, że będziesz pracował!
 Sewer, nie zdejmując z niej wzroku, z trudnością wyjąkał:
 — Będę! Gdzie ona!
 Pani zbliżyła się do męża.
 — Kobieta stara ma silną gorączkę. Pójdę do apteczki po środek jaki. Octu jej trzeba na głowę tymczasem. I maści na odmrożenie przyniosę. Zaczekasz na mnie?
 — Zaczekam.
 Zwrócił się do Kostusi, widocznie znowu żalem zdjęty.
 — Dawno jesteście w drodze?
 — Dawno. Jakeśmy wychodzili, było lato.
 — Ze szlachty jesteście?
 — Ze szlachty. Papiery mamy.
 — A krewnych, rodziców?
 — Nikogo, ani on, ani ja.
 — I nikt was przyjąć nie chciał?
 — Nikt, panie. On taki niepozorny i zbiedzony. Nie namówić go do prośby i starania. A zresztą nas troje! Chleba na świecie mniej niż głodnych. Naszą część weźmie byle kto. Zanadtośmy nędzni.
 — No, zapewne. W obecnej chwili nawet nie