Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/159

moglibyście pracować. Trzeba wam wypocząć. Macie tu tymczasem co jeść i odzieży trochę. Możecie tutaj pozostać w spokoju.
 Staruszka wróciła z lekami, wytłumaczyła Kostusi ich użytek i wyszli oboje, pożegnani błogosławieństwem.
 Rozliczne zajęcia i sprawy zaprzątnęły ich czas i głowę, a potem Michaś przyjechał na parę dni tylko. O biednych zapomnieli zupełnie.
 Po Nowym Roku któregoś rana lokaj im oznajmił, że uboga chce ich zobaczyć. Wyszli tedy do sieni. Kostusia tam stała, już w łachmany swe wszystkie okręcona, z węzełkiem na plecach. Upadła im do nóg, ucałowała ręce.
 — Przyszłam państwu za ich dobroć podziękować i za taki długi pobyt przeprosić.
 — Jakto? Idziecie już! A chora staruszka?
 — Pozdrowiała, dzięki Bogu i państwu. Idziemy dalej.
 — Dokąd?
 — Ot, tam! — skinęła ręką przed siebie.
 — Poczekajcież — obywatel do kieszeni sięgnął.
 Kostusia spostrzegła ten ruch i poczerwieniała.
 — Obdarzyć nas pan chce. Bóg zapłać, nie trzeba. Jużeśmy dosyć dostali. Życia i sił na długi czas. Pieniędzy nie chcę. Chleba chyba kawałek albo pracę weźmiemy.
 Stary pomyślał chwilę, spojrzał na żonę. Zrozumieli się, bo potakująco skinęła głową.
 — Mam wprawdzie wakujące miejsce, ale ciężkie. Na straży, bardzo daleko od dworu i wsi. Las nad rzeką,