Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/178

 Staruszek wyszedł, po chwili i pani się pokazała. Kostusia ucałowała ich ręce.
 — Mało was widać! Cóż? Jakże wam się wiedzie? — zapytała ją dobrotliwie.
 — Boga za państwem prosimy — odparła, a oczy jej, do dna przejrzyste, stanęły we łzach.
 — Macie co jeść? Zagospodarowaliście się?
 — Dobrze nam, panie.
 — A szkody niema? Spokojnie?
 — Nikt jednej gałęzi nie ruszył, proszę pana. Pilnujemy w dzień i w nocy.
 — A czemuż strażnik sam się nigdy nie pokaże?
 — Słabował długo. A zresztą on taki dziki i milczący. Wczoraj tego zająca od orła odebraliśmy i przynoszę panu. Jest i ryby trochę, tom zabrała.
 — Dobrze, moja droga! Nie myśliwy on, widzę.
 — Nie było rozkazu ze dworu, ale skoro trzeba, to będzie zwierzyna.
 — Teraz na wiosnę nie pora, ale latem trzeba, żeby się wprawił. Syn nasz lubi Temrę i często tam przebywa. Starajcie się mu dogodzić.
 — Proszę pana, ile sił się staramy za łaskę wiernie odsłużyć.
 — To dobrze. Odnieśże zająca i ryby do kuchni.
 — A nie odchodź nie zobaczywszy się ze mną — dodała staruszka. — Wstąp do garderoby.
 Kostusia spełniła rozkaz. Garderobiane ujrzawszy ją, poczęły między sobą szeptać i chichotać, nie odezwały się do niej. Stała u proga zbiedzona, blada, chuda, w łachmanach. Bolały ją te szepty i spojrzenia. Usta się jej kurczyły, a oczy rozwierały się