Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/185

Sewer, szczęściem, był tak oszołomiony, że jej odejścia nie spostrzegł. Po chwili wróciła, obładowana resztą ruchomości. Składała wszystko u komina i sama wreszcie spoczęła, ciężko dysząc.
 — Wody wyżej kolan, — rzekła — zaraz po oknach pójdzie. Musiała rzeka puścić. Bóg łaskaw, że choć z życiem wyszliśmy.
 — A jak i dach zajmie albo tydzień tak postoi? Pomrzemy głodem albo się potopimy.
 Dziewczyna milczała chwilę, grozą zdjęta.
 — Żeby choć dzień! W tej nocy tak straszno — szepnęła.
 Wtem Sewer się poruszył, czegoś szukał wkoło siebie.
 — A Mały? — zapytał żałośnie.
 Mały był to psiak-sierota. Sypiali razem na piecu. Sewer nie zasypiał bez niego i co wieczór zabierał z sobą na posłanie. Teraz, w tej ciemności, brak mu było towarzysza.
 — Mały? Niema Małego! — zawołała Kostusia.
 Jakby w odpowiedzi z dołu podniósł się pisk żałosny.
 — Zabierze go woda!
 — Mały! Mały! — powtarzał Sewer jak dziecko.
 Kostusia spuściła się w dół. Plusnęła woda i ucichło. Ale po chwili lament szczeniaka ustał.
 — Kostuśka! Kostuśka! Zginiesz! — wołała mamka.
 — Nic, nic! — odparła dziewczyna urywano. Zaraz będę. Drabina pływa. Podam ją wam, potrzymajcie z góry.