Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/195

 W tej chwili ukazała się mamka i pokłoniła mu się do kolan.
 — Stara wiedźma, przecież nie matka — pomyślał, a głośno rzekł: — Pić mi się chce. Macie pewnie mleko?
 Mamka na to przypuszczenie skamieniała, otworzyła niezmiernie oczy i usta. Kostusia odparła z żalem:
 — Nie mamy mleka, panie.
 — Jakto, krowy nie trzymacie?
 — Nie, panie.
 — Cóż wy zatem jadacie, nie mając mięsa ani mleka?
 — Nie głodniśmy, z łaski pańskiej. Wody świeżej panu uczerpię!
 — Chyba z twoich rąk będzie mi smakowała.
 Mamka patrzała coraz bardziej zdziwiona tą mową i zachowaniem się młodego. Tak dawno nie słyszała nic więcej od ludzi jak groźby i grubjaństwa.
 Pan wypił wodę, zapalił cygaro i wcale się do boru nie kwapiąc, rozparł się na koszlawym stole i ścigał oczami Kostusię, krzątającą się po izbie.
 — Nie chłopi wy? — zagadnął.
 — Nie, panie, szlachta.
 — I nie tutejsi? Jakże tu przywędrowaliście?
 — Chleba szukając i spokoju.
 — No, chleb ten nie bardzo tuczy, jak po was widzę, ale co spokój, to prawdziwy. W tej głuszy, by wytrzymać, trzeba być albo bardzo szczęśliwym, albo bardzo nieszczęśliwym. Cóż, piękna Kostusiu, was do których zaliczyć?
 Nie zauważył, że do nędzarki, sługi swej naj-