Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/20

Kazimierza. Proszę, żebyś się z tem na służbę nie spuszczała, bo zrobią źle.
 — Wiem, ciociu. Sama się zajmę.
 — Czy już po Kazia poszły konie, papo? Czy z pewnością przyjedzie? — wołały, wchodząc, siostry.
 — Fela pewnie spodziewa się sprawunków? — odparł.
 — Naturalnie! Prosiłam go o letni kapelusz i najnowsze fasony amazonek.
 — A ja czekam na włóczki i jedwabie — dodała Jadwiga.
 — Zatem ręczę wam, że sprawunki będą. O Kazia mniejsza. Dla Feli mam jeszcze jedną ciekawą nowinę.
 — Niech papa powie! — prosiła piękna panna.
 — Przyjdzie jeszcze ktoś, ale bez sprawunków!
 — Ciekawam! Papa pewnie żartuje...
 — No, no, domyśl się! Pamiętasz przecie ostatni karnawał.
 — Ach, więc ktoś z karnawału? Tylu miałam tancerzy!
 — Mój drogi — wmieszała się pani — nie traktuj nas zagadkami. Jesteśmy dorośli. Spodziewasz się gości?
 — Sewer Stamierowski spotkał mnie wczoraj i pytał, czy może dzisiaj złożyć paniom swoje uszanowanie.
 — A ten się skąd tu znalazł! — zawołała Jadwisia.
 — Przed tygodniem wrócił do domu.
 — Pogodzili się z ojczymem? — spytała pani.