Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/227

 — Kostusiu! Kostusiu!
 Wówczas ona osunęła się na kolana i zcicha spytała:
 — Poznajesz mnie, Sewer?
 Bała się podnieść głosu, by tej iskry samowiedzy nie spłoszyć. On wciąż patrzał na nią, tylko wesele tego spojrzenia poczynał dojmujący ból ćmić i gasić.
 — Kostusiu... moja! — wyszeptał.
 Ją wielkie wrażenie pozbawiło prawie czucia.
 — Jedyny mój, lepiej ci? — spytała słodko.
 Już nic nie odparł. Oczy jego znowu na księżyc przeszły, zamgliły się nagle, potem znowu stały się jasne, głębokie, a takie wpatrzone w jeden punkt daleki, jakby nagle jasnowidzenie miały wielkich tajemnic i światów. Sekundę to trwało. Dojmujący ból znowu wrócił i białka siatką krwawych żyłek nabiegły. Moc nienaturalna pozwoliła mu podnieść ramię. Wyciągnął je i het ku błękitnawym smugom skinął.
 — Jak... tam... — urywanemi słowy mówił, ruchem warg raczej niż dźwiękiem.
 I nagle znowu na nią popatrzał. Powieki usuwały się, ołowiane, ciężkie.
 — Tylko... ty... przyjdź... prędzej! — dokończył, rękę opuszczając na jej włosy.
 — Sewer! — jęknęła rozpaczliwie.
 Rozpalona dłoń osunęła się bezwładnie po jej głowie, z pod powiek stoczyło się kilka łez, z za warg w spazmie bólu błysnęły zacięte zęby.