Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/25

 — Goście są.
 — Kto?
 — Ze Stamierowa.
 — Co, Rudakowski? To monstrum? A, tom trafił!
 — Nie, pasierb jego.
 — Sewer narwany! A ten tu czego?
 — Może do Feli...
 — Majaczysz, Kostusiu.
 — Dlaczego?
 — Ot, wiesz! Tak mi się wyrwało. Bo, prawdę mówiąc, jak może kto Feli zapragnąć! To mi się w głowie nie mieści.
 — Fe, Kaziu, Fela dobra bardzo.
 — Tobie Kostusiu i stary harpagon Rudakowski wydałby się dobrym. Przywiozłem ci dużo ładnych książek, a ty mnie zato odkarmisz przez wakacje. Zamęczyły mnie egzamina.
 — Bardzoś mizerny i blady. Poco się zamęczać?
 — A ty poco się zamęczasz?
 — Ja... nie. Co ja tak bardzo robię — potrząsnęła głową. — Zresztą ja co innego — dodała po namyśle.
 — Cóż innego? — pytał.
 — Ja wypłacić się muszę wam za wszystkie dobrodziejstwa.
 — A mnie za kogo masz? Za pasorzyta? A jaż mało mam wypłat? Wypłacić się muszę ziemi, która mnie karmi; braciom, wśród których żyję; rodzicom, co mi dali siły i naukę. Każdy ma wypłaty, Kostusiu, a kto o nich nie pamięta, ten zwierzę. Nie mów mi