Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/29

tanie, gospodarowanie we dwoje! Kostusiu, pobawmy się choć raz po swojemu!
 Kostusia śmiała się serdecznie.
 — Jakże się mamy bawić?
 — Ot, pokaż mi swe skarby, całą zawartość zielonego kuferka!
 Śmiejąc się, wyciągnęli skrzynkę na środek izdebki. Było w niej trochę bielizny i sukienek, a najwięcej zużytych bombonierek i pustych flakonów od perfum.
 — Pewnie prezenty Jadwisi! — rzekł ze złością.
 Potwierdziła. Pokazała mu potem ową sławną flanelę od wuja, igielnik od ciotki, wachlarz od Feli.
 — A precjozy? — spytał żartobliwie.
 Z dawnych lat pamiętał, że klejnociki swe chowała w blaszanem pudełku od herbaty. Znalazł je, do rąk wziął i potrząsnął — było puste.
 — Gdzie twoje klejnoty? — zawołał.
 — Fi! Na co mi one! — odparła wymijająco — odsuwając na bok blaszankę.
 Ale on nie ustępował.
 — No, powiedz, powiedz, coś zrobiła z tem? — prosił.
 — Niema. Sprzedałam — przyznała się wreszcie
 — Kto kupił?
 — Pisarz dla żony.
 — Ileż ci dał?
 — Pięć rubli.
 — Gdzież one?
 — Oddałam mamce.
 — Poco?