Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/30

 — Bo od miesiąca chora leży.
 Umilkła i zamyśliła się poważnie.
 — Kostusiu, czemuś mamie nie powiedziała?
 — A poco, kiedy jeszcze były pieniądze.
 — A mnie czemuś w to nie wtajemniczyła?
 — Cóżbyś pomógł! Mówię ci, były pieniądze i na chleb, i na doktora, i na lekarstwa!
 — Ale teraz już niema?
 — Owszem, starczy jeszcze na tydzień.
 — A potem co będzie?...
 Siedzieli naprzeciw siebie, na ziemi, nad wypróżnionym kuferkiem, otoczeni gratami.
 Kazio patrzał na te skarby, widocznie rozdrażniony. Kostusia z lubością i dumą.
 Na ostatnie jego zapytanie zamyśliła się chwilę, jakby coś rachowała w pamięci.
 — Mamce lepiej — odparła. — Wstaje, już i chodzić zaczyna. Zresztą mam jeszcze flanelkę. Każdy ją chętnie kupi, taka śliczna.
 Pogładziła miękką tkaninę. Znać było, że uważała ją za najdroższą swą własność i że odda ją bez żalu w potrzebie dla kogoś miłego.
 — Pójdziemy jutro w odwiedziny do mamki — zawołał Kazio. — To wstyd, żem o tem dotąd nie pomyślał.
 — Nie miałeś czasu i jutro go mieć nie będziesz. Słyszałam, że wszyscy jadą na imieniny do Rudki.
 — Mogę nie jechać.
 — Jakże! A pamiętasz przeszłych wakacyj? — Kochałeś Rózię!
 — Ba! Rok minął. Dawno zapomniałem.