Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/31

 Kostusia zrobiła przerażoną minę.
 — Zapomniałeś?
 — Tybyś pewnie nie zapomniała — zaśmiał się.
 — Nie, nigdy.
 — Wiernabyś była do śmierci?
 — A jakże. Nie kochałam nigdy i mnie nikt ne kochał, ale myślę, że zapomnieć dobrego nie można.
 — Wyobrażasz sobie, że kochanie bywa koniecznie dobre?
 — Nie wiem, ale kochanie to własność, a któż swej własności nie lubi, nie szanuje, nie broni?
 — Skądże ty o tem, nieboże wiesz, kiedy nic nie masz własnego na świecie? — rzekł smutno.
 — Ej, ty coś tak się wypytujesz jak ksiądz na spowiedzi. Mam wszystko, co mi potrzeba.
 Pochyliła się nad kuferkiem i ze spodu zupełnie wyjęła zwitek jakiś, zawinięty w jedwabną chusteczkę.
 — Oto moja własność — rzekła z dumą.
 Rozwinęła chusteczkę i pokazała mu wielki papier.
 — To moja metryka, a to rodzinne dokumenty, a to matki kartka ostatnia do wuja. To moje! — powtórzyła z mocą, całując papiery.
 Odłożyła je z czcią na bok i pokazała mu, również z chusteczki wydobyte, dwa wyblakłe dagerotypy.
 — To ojciec i mama. Jak zbiorę pieniędzy, kupię ramki i nad łóżkiem sobie powieszę. Nie widzisz nic? Czekaj, patrz pod światło. O, ja widzę doskonale!